رژیم های غذایی شامل (1) غذای کامل (آلو خشک (DP)، انجیر، خرما، کشمش کیلویی یا زغال اخته)، (2) غذای تکه تکه (پوره DP، آب DP یا پالپ/پوست DP)، یا (3) اجزای جدا شده (DP) پلی فنول ها، FOS یا β-هیدروکسی-β-متیل بوتیرات).
نتایج نشان داد که DP تراکم معدنی استخوان فمور راست و چهارم کمری موش‌ها را بهبود می‌بخشد و حتی نتایج بهتری با مکمل‌سازی FOS پیدا شد.
در مورد کشمش، در کمر چهارم تأثیر مثبت داشت. کشمش یکی از مهم‌ترین کمک‌کننده‌های بور در رژیم غذایی است، یک ماده معدنی که در حفظ اسکلتی نقش دارد.
یافته‌های این مطالعه احتمال یک عمل مکان خاص اجزای زیست فعال را نشان می‌دهد، بنابراین تحقیقات بیشتری برای درک بهتر مورد نیاز است.
برای بررسی اثرات آنتی اکسیدانی عصاره کشمش «کارکنی» بر دیابت، از موش‌های صحرایی دیابتی ناشی از آلوکسان استفاده شد [84]. آلوکسان، آنالوگ گلوکز، سمی است که به سلول‌های β پانکراس آسیب می‌رساند.
بنابراین سطح انسولین را به شدت کاهش می‌دهد [85]. غلظت های 125، 250 و 375 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره کشمش به مدت چهار هفته به موش ها داده شد. دوز mg/kg 250 مؤثرترین در کاهش سطح گلوکز خون بود، اگرچه سه درمان اثر هیپوگلیسمی نشان دادند.
این اثر با محتوای کربوهیدرات و فلاونوئید کشمش همراه بود. تری گلیسیرید پلاسما، کلسترول تام و LDL-c پس از تجویز سه دوز کاهش یافت. سطوح بالای HbA1c در موش‌های دیابتی پس از درمان با عصاره کشمش به مقادیر طبیعی خود بازگردانده شد.
به همین ترتیب، سطح اسید اوریک پس از درمان کاهش یافت، که مطلوب است زیرا این مولکول پیش بینی کننده افزایش عوارض قلبی است.
این تحقیق نقش بالقوه کشمش را در پیشگیری یا کاهش عوارض دیابت به دلیل اثرات هیپوگلیسمی و کاهش چربی خون نشان داد. با این حال، کارآزمایی‌های بالینی با بیماران دیابتی باید برای تأیید این اثرات مفید انجام شود.
