سویا و غذاهای سویا حاوی انواع مختلفی از اجزای زیست فعال از جمله ساپونین ها، مهارکننده های پروتئاز، اسید فیتیک و ایزوفلاون ها هستند. یزوفلاون ها متعلق به دسته ای از ترکیبات هستند که عموماً به عنوان فیتواستروژن شناخته می شوند، ترکیبات گیاهی که ساختارهای استروژن مانند دارند.
ایزوفلاون غالب در سویا عمده دامی جنیستئین است و دایدزین و گلیسیتین باقی مانده را تشکیل می دهند. در سویا، ایزوفلاون‌ها تقریباً به طور کامل به قندها متصل می‌شوند و ترکیبات مربوطه جنیستین، دایدزین و گلیسیتین را تولید می‌کنند.
ایزوفلاون های سویا با اثرات سلامتی متعددی مرتبط هستند، اما قدرت این روابط و اینکه آیا اثرات مفیدی دارند به شدت مورد بحث است.
ایزوفلاون های سویا اغلب به عنوان استروژن های ضعیف نامیده می شوند و بسته به شرایط خاص، می توانند به عنوان آگونیست، آگونیست جزئی یا آنتاگونیست استروژن های درون و بیگانه استروژن ها در گیرنده های استروژن عمل کنند. با این حال، آنها به ویژه قوی نیستند و فعالیت بر اساس غلظت بافت، نوع سلول، نوع گیرنده هورمونی و مرحله تمایز متفاوت است.
علاوه بر فعالیت گیرنده استروژن، ایزوفلاون ها همچنین ممکن است با مهار آروماتاز، هیدروکسی استروئید دهیدروژناز و استروئید α ردوکتاز، و با تغییر نسبت متابولیت های استرادیول، با متابولیسم استروئید تداخل کنند. ایزوفلاون های سویا نیز ممکن است به عنوان آنتی اکسیدان عمل کنند.
مهارکننده های پروتئازها، تیروزین کینازها و توپوایزومرازها. القاء کننده آنزیم های فاز I و/یا فاز II مانند سیتوکروم P450s، گلوتاتیون S-ترانسفراز، و کینون ردوکتاز. و مهارکننده های رگ زاییچنین فعالیت هایی مزایای بالقوه ای دارند – اگر در بدن اتفاق بیفتند. هنگام پیش‌بینی قدرت in vivo از سیستم‌های in vitro، احتیاط لازم است.
سیستم‌های آزمایشگاهی برای بررسی روابط ساختار-فعالیت و مکانیسم‌های اعمال ایزوفلاون ارزشمند هستند، اما آزمایش‌های آزمایشگاهی از غلظت‌های جنیستئین استفاده کرده‌اند که ممکن است پنج برابر بیشتر از غلظت‌های اوج مشاهده شده در سرم انسان باشد، که 95 درصد آن به صورت مزدوج گلوکورونید رخ می‌دهد.
